แต่หากวันไหนเป็นจังหวะที่ห่งต้องทำงาน ยุ่นก้อต้องนั่งรถเมล์ไปเอง ซึ่งก้อออกจากบ้านก่อนเวลาสักครึ่งชั่วโมง รวมการรอรถ และนั่งรถไปก้ออยู่ประมาณ 10-20 นาที ขึ้นกับการรอรถ เพราะหากได้ขึ้นไปนั่งบนรถเมล์แล้วก้อประมาณ 5-8 นาทีก้อถึงแล้ว....
และเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา ยุ่นก้อต้องนั่งรถเมล์ไปเอง และเวลาที่เริ่มทำงานคือ 14:30 น. ยุ่นก้อออกตั้งแต่ก่อนสองโมงสัก 10 นาที เดินถึงป้ายก่อนบ่ายสองห้านาที ก้อแบบสบายๆ...คิดว่าวันนี้เราไปถึงที่ทำงานก่อนเวลาอย่างน้อย 10 นาทีแน่นอน...
ก้อยืนรอไป ประมาณสิบนาที รถเบอร์ 41มาคันแรก...เขียนด้านหน้าว่า "not in service"คือเค้ากำลัง train คนขับรถคนใหม่อ่ะ ....ก้อรอไป อีกสักสิบนาทีมาอีกครั้ง ยุ่นก้อยืนรอ ปรากฎคนขับไม่จอด เพราะด้านหน้ารถบอก "sorry..it's full" ตอนนี้ยุ่นเริ่มอาการเซ็งหละ ...แต่เอานะ รออีกหน่อย เพราะตอนนี้ก้อบ่ายสองสิบห้านาทีหละ ไม่เป็นไร ยังได้อยู่...
จากนั้นอีกสิบนาทีก้อมาอีกคัน....เต็มอีกหละ ไม่จอดอีกแล้ว....งานนี้เริ่มกระวนกระวายแล้ว เพราะอีกห้านาทีบ่ายสองครึ่ง เฉียดฉิวมาก ท่าทางสายชัวร์...แต่ทำไงได้
ยุ่นตัดสินใจว่าเราต้องเดินไปอีกสองป้าย เพื่อไปขึ้นที่ป้ายหน้า Oakridge Mall คือป้ายนี้คนขับต้องจอดแน่นอน เพราะมีคนลงเพื่อต่อCanada line ไง .....ก้อเดินไป หนึ่งป้าย ก้อเห็นผู้โดยสารรอประมาณสามคน ถ้ารวมยุ่นก้อสี่ เมื่อกี้ป้ายที่เรารอมียุ่นคนเดียว เค้าอาจไม่จอด งั้นรอป้ายนี้ดู...
ปรากฎอีกห้านาที มาอีกคัน..เต็มอีกแล้ว ไม่จอดอีก...กรูหละเซ็งมาก...ตัดสินใจเดินไปอีกป้าย ฝรั่งคนนึงเค้าก้อเดินไปกับยุ่น เค้าบอกเค้าขึ้นรถเมล์เวลานี้ มันเป็นแบบนี้ทุกวัน very stupid เราคงต้องเดินไปที่ Oakridge ดีกว่า....
เสร็จ. หน้า Oakridge คนรอรถเมล์เยอะมาก เพราะเป็นป้ายใหญ่อ่ะ รวมยุ่นกับฝรั่งสองคนนี้ ก้อประมาณ 30-40 คน...หน้าหลายคนแบบเซ็ง..คือรอมานานแล้ว และแล้วก้อมาอีกคัน คนขับไม่จอดในป้ายที่พวกเรา line up แต่เค้าไปจอดนอกป้าย ผู้โดยสารก้อต้องเดินไปด้านหน้า เพราะทุกคนก้อรอกันมานานแล้ว...แต่คนขับผู้หญิงฝรั่งโบกมือห้าม อย่าเพิ่งขึ้น เพราะในรถคนเยอะมาก รอเคลียร์ก่อน...แล้วพอประตุหลังเปิด ก้อมีพวกผู้โดยสารที่รอที่ป้ายนี้ขึ้นประตูหลัง เพราะไม่อยากรอประตูหน้า คนขับก้อตวาดเสียงดังว่า คนที่เข้าประตูหลัง ออกไป ออกไปให้หมด มารอขึ้นด้านหน้า....(คือผู้โดยสารทุกคนต้องขึ้นด้านหน้าเพระาต้องจ่ายค่าโดยสารด้วย และการลงก้อลงประตูหลังเท่านั้น นอกจากคนแก่ คนพิการ หรือคนที่มีรถเข็นเด็ก)
สักสองนาที เค้าก้อเรียกให้ผู้โดยสารขึ้นรถได้ ยุ่นก้อขึ้นไปเกือบจะท้ายๆแล้ว เพราะโดนเบียด แต่ก้อเข้าทัน...จากนั้น ก้อมีปัญหาเกิดขึ้นอีก คือผู้โดยสารผู้หญิงคนนึงเค้ามีรถเข็นลูก เค้าก้อขึ้นมาด้วย แต่แบบไม่มีที่ไง คือเค้าจะมีที่สำหรับคนพิการกับหญิงมีลูก แต่บริเวณนั้นมันเต็มอ่ะ คนขับก้อบอกให้รอคันต่อไป เค้าบอกเค้ารอมาเป็นชั่วโมงแล้ว ไม่สามารถขึ้นได้เลย เพราะไม่มีที่ ทุกคันก้อพูดแบบนี้ ครั้งนี้เค้าจะต้องไปให้ได้ เค้าไม่ยอม ไม่ยุติธรรมกับเค้า...
งานนี้...สุวรรณีสายมากแล้ว สองโมงสี่สิบห้าได้มั้ง...ต้องช่างมันแล้ว ไม่รู้จะทำไง...เสร็จผู้หญิงคนนั้นก้อมีปากเสียงกับคนขับประมาณหนึ่ง คนขับบอก ได้ถ้าเธอไม่ลง ชั้นลงเอง ว่าแล้วเธอก้อดับเครื่องรถ แล้วเดินลงไปเลย...ทิ้งผู้โดยสารทั้งคันรถ...อึ้งกิมกี่...
คนขับก้อลงไปคุยโทรศัพท์ ด้านบนรถ ทุกคนก้อพยายามขยับเพื่อให้มีพื้นที่ให้ผู้หญิงเอารถเด็กเข็นเข้าไปในที่ที่เค้ากำหนด เสร็จผู้ชายที่ยืนด้านหน้าก้อลงไปบอกคนขับว่าเรียบร้อย แต่คนขับโบกมือทำนองว่าไม่ต้องพูดอะไร ชั้นกำลังคุยโทรศัพท์อยู่...
สักพัก ยุ่นก้อดู เฮ้ย..เธอวางสายแล้วทำไมไม่ขึ้นมาขับวะ ยุ่นเลยตัดสินใจลงรถเพื่อรอคันใหม่ แต่ก้อยืนกั๊กๆไว้ เผื่อเจ๊ฝรั่งแกเปลี่ยนใจ แต่แกไม่เปลี่ยนอ่ะ อีกสักแป๊บ ตำรวจมา ยุ่นก้อคิดว่างานเข้าแล้ว สงสารโดนปรับ จอดในที่ๆไม่ให้จอด....ปรากฎ...
ตำรวจขึ้นไปบนรถ กดปุ่ม "not in service"และให้ผู้โดยสารลงรถหมดทั้งคัน และเดินไปคุยกับคนขับ...คงจะปลอบใจมั้ง....งงมากมายเลย....
ตอนนี้ผู้โดยสารที่อยู่ที่ป้าย และก้อมีที่มาเรื่อยๆ รวมทั้งที่เพิ่งลงจากรถ ก้อประมาณเกือบร้อยคน ไม่อยากเชื่อเลยว่า ยุ่นจะไปทำงานไม่ได้ทั้งๆที่บ้านอยู่ใกล้มากเลย แต่หากเดินก้อมีครึ่งชั่วโมง ฉะนั้นนาทีนี้เดินไม่ได้แน่นอน ต้องรอรถอย่างเดียว...
ก้อรอไป อีกสักพัก รถเมล์ก้อมาอีกคัน เต็มเหมือนเคย แต่เค้าต้องจอดไง คนขับฝรั่งหล่อมาก...ก้อแบบเหมือนเดิมมีคนขึ้นด้านหลัง เค้าก้อดุมากเลย เข้มมากไล่ให้ออกไปให้หมด.. แล้วก้อปิดประตูหลัง...และให้ผู้โดยสารในรถขยับก่อนที่จะให้ผู้โดยสารใหม่ขึ้นมา
ตอนขึ้นเนี่ย ก้อมีลุ้นอีกเฮือกนึง..ชั้นคงไม่ใช่คนที่เหยียบเท้าเข้าไปในรถ แล้วคนขับบอก stop นะ กรูงานนี้ลุ้นตลอดตั้งแต่รอรถจนได้ขึ้นรถ....และโชคดี เนื่องจากได้เรียนวิชาขึ้นรถเมล์จากบ้านเราตอนเด็กๆมาเยอะ ก้อสามารถแทรกตัวเข้าไปได้...ในที่สุดก้อไปอยู่หลังเส้นสีแดงในรถได้ คือเป็นคนที่อยู่หลังเส้นพอดีเลย...คนขับก้อตะโกนว่า หยุด คนที่ไม่ได้อยู่หลังเส้น ให้รอคันต่อไป....เฮ้อ...ยังโชคดีหน่อย เกือบแล้ว...ได้ไปสักที
และนี่ก้อคือการผจญภัยในการขึ้นรถเมล์ในแวนคูเวอร์ที่ยุ่นไม่เคยเจอ แต่คือไม่มีการโหนแบบบ้านเราสมัยก่อน ทุกคนต้องเคารพกฎกติกามารยาท และที่เราขึ้นไปผู้โดยสารเกินไม่ได้ เพราะคือความปลอดภัยของผู้โดยสาร และคนขับรถจะมีอำนาจสูงสุดในการตัดสินใจทุกอย่าง ผู้โดยสารต้องทำตามโดยไม่มีเงื่อนไข หากไม่แล้ว คนขับมีสิทธิ์ที่จะทำอย่างคนขับผู้หญิงคนนั้น....คือสงสัยอารมณ์ไม่พร้อมจะขับรถ ก้อไม่ต้องขับ....คนขับรถเมล์ที่นี่หญ่ายย....ยยยยมาก....แต่ส่วนใหญ่ก้อค่อนข้างดีนะ เพราะกว่าจะมาเป็นคนขับรถได้ ต้องผ่านการคัดเลือกมากมาย...คนเข้าคิวรอสมัครงานนี้เยอะมากเลย....555555
และนี่ก้อคือการผจญภัยในวันที่ขึ้นรถเมล์ไปทำงาน เมื่อห่งไม่ได้ไปส่งยุ่น....ไปทำงานสายแบบไม่น่าจะเกิดขึ้นได้...
