การเรียนรู้ที่แท้จริงคืออะไร ???

"Learning is a treasure that will follow its owner everywhere." ~สุภาษิตของจีน ที่เป็นจริงทุกยุคทุกสมัย...และสำหรับสังคมตะวันตกแล้ว การเรียนรู้ไม่มีวันจบ ไม่ว่าคุณจะแก่แค่ไหนก้อเรียนได้..เป็นภาพที่เห็นจริงตอนยุ่นไปเรียนหนังสือ บางคนนะ หกสิบกว่ายังมาเรียนเลย..แบบเป็นตาหรือยายแล้วนะ...แบบมาเรียนของ high school นะ ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับคนอายุมากๆนะ..ขนาดยุ่นเนี่ย..ตอนนี้มาเรียน ยังรู้สึกเลยว่าประสิทธิภาพเรายังตกไปเยอะเลย...

หลังจากที่ยุ่นเรียนจบเภสัช จุฬาแล้ว ก้อแบบไม่คิดอยากเรียนหนังสืออีกเลย..ไม่รู้ว่าเพราะ
-เรียนหนักรึ? ก้อคงไม่ใช่เพราะไม่ค่อยเข้าห้องเรียน อ่านแต่ Xerox วันใกล้สอบจะเห็นยุ่น โส นุก..อยู่ตามเครื่อง Xerox หรือไม่ก้อวิ่งหาเปรม..เพื่อขอต้นฉบับ... มาคิดเนี่ย..วิธีการเรียนของเราก้อผิดเห็นๆ... เรียนเพื่อแก้ปัญหาเฉพาะหน้า...
-หรืออาจเรียนสาขาที่ตัวเราไม่ได้ชอบเท่าไร..จึงทำให้ไม่เกิดการอยากเรียนรู้เพิ่ม..
-หรืออาจด้วยไม่ได้เป็นคนชอบเรียนรู้ ใฝ่รู้ ก้อเลยไม่ค่อยหาความรู้เพิ่มเติม...เฮ้อ..ก้อยังไม่รู้เลยนะเนี่ย!...ว่าเหตุผลที่แท้จริงคืออะไร......จนถึงทุกวันนี้ แต่ที่รู้ๆ...มันเป็นความสูญเสียทางด้านการศึกษาแน่ๆ....

และที่รู้แน่ๆอีกอันก้อคือตอนที่ศรีสันต์มาชวนให้ไปเรียนต่ออเมริกาตอนนั้น.. เรียนโทบริหารธุรกิจอะไรประมาณนี้...ยุ่นรู้แต่ว่า..ไม่อยากเรียนเลย..อยากทำงานมากกว่า อยากหาประสบการณ์ที่แตกต่างนะ..ไม่อยากท่องหนังสือแล้ว ไม่อยากสอบ...เบื่อมากๆเลย...พอกันทีชีวิตนักเรียน..นักศึกษา...

จนมาวันนี้ มาอยู่แคนาดา ต้องกลับมาเรียนหนังสืออีกครั้ง..จริงๆก้อได้เรียนบ้างเหมือนกันตอนทำคุมอง..แต่เพียงแต่ของแคนาดาเนี่ย..เราเหมือนเด็กนักเรียนมากกว่าของคุมอง..อึม..ตัดเกรดชัดเจน คุมองไม่ผ่านไม่เป็นไร ไปสอบกันจนผ่าน น้องๆ staff ช่วยกันจน instructor ต้องผ่านให้ได้ แต่ที่นี่..ต้องทำให้ผ่านด้วยกำลังสมอง..กำลังความสามารถของเราเอง..คือตนเป็นที่พึ่งแห่งตนนะ...

แต่วันนี้ที่กลับมาเรียน..ยุ่นรู้สึกว่าดีนะ..เพราะยุ่นเรียนแบบวิเคราะห์...ไม่ว่าจะเรียนวิชาคณิตศาสตร์หรือภาษาอังกฤษ เราจะไม่ได้เรียนแบบสมัยเด็กๆ เรียนเพื่อสอบ..แต่อันนี้ ยุ่นเรียนเพื่อรู้..คิดวิเคราะห์...เพื่อให้ได้ประโยชน์จริงๆ...และก้อรู้สึกสนุกกับการเรียนนะ..และชอบค้นคว้าเอง...อะไรที่อยากรู้พิ่ม ก้อหาใน net บ้าง หาตามห้องสมุดเองบ้าง...ก้อไม่รู้ว่าระบบการเรียนของที่นี่ที่เปลี่ยนเรา หรือว่าเราแก่แล้ว หรือว่าเราได้เรียนในสิ่งที่เราสนใจ..

แต่สิ่งหนึ่งที่ชอบของการเรียนที่นี่ และก้อสังเกตุมาทุกครูอังกฤษนะ..คือการให้เกียรตินักเรียนในการแสดงความคิดเห็น..แบบเวลาเขียน writing แล้วส่งให้ครูตรวจแก้ไข..ไม่เคยมีครูคนไหนขีดฆ่างานของยุ่นเลย..เคยดูของเพื่อนก้อเหมือนกันนะ...แต่เค้าจะ comment ข้างๆ..ถ้าเค้าอ่านไม่รู้เรื่อง หรือไม่เข้าใจ เค้าจะขีดเส้นใต้ หรือทำปีกกาในช่วงที่ไม่เข้าใจ แล้วใส่ question mark และส่วนใหญ่จะแก้ grammar เราที่ผิด แต่ไม่เปลี่ยนความคิดเห็นของเรา..คือคงของเก่าของเราไว้ตลอด...

ไม่รู้นะ..ชอบอะ..แบบเค้าเคารพในสิ่งที่เราออกความคิดเห็น..ไม่รู้คนอื่นคิดยังไง แต่ยุ่นคิดแบบนี้...ทั้งที่มันอาจจะแปลกๆ หรือแตกต่างจากเค้า..ไม่ว่าจะเป็นการเขียน หรือคำพูด..เช่น..เวลาเรียนในห้อง debate อะไรกัน..เค้าจะฟังทุกๆความคิดเห็น ทุกๆเหตุผล..ไม่ใช่ครูพูดอะไรก้อถูกหมด...นักเรียนไม่เห็นด้วยก้อต้องเออออห่อหมก...เพราะกลัวครูไม่ชอบ..กลัวครูว่าไม่เคารพบ้าง...มีผลต่อคะแนนบ้าง...

ครูที่นี่ชอบให้แสดงความคิดเห็นนะ..เพื่อให้เห็นมุมมองที่แตกต่างของแต่ละคน..คือถกกันด้วยเหตุผลนะ..ไม่้ได้ใช้อารมณ์...และครูของเค้าก้อให้เกียรตินักเรียนในการแสดงความคิดเห็น..ยุ่นลองถามยีน..ว่าของยีนเหมือนของแม่มั้ย..อาจเพราะพวกเราเป็นผู้ใหญ่ ยีนบอกก้อเหมือนกัน...ครูที่นี่เค้าชอบให้แสดงความคิดเห็นนะแม่...แล้วยังพยายามให้คิดเหตุผลมาโต้แย้งกันด้วย..สนุกดีแม่..ยีนชอบ...

และนี่ก้อคงเป็นพื้นฐานที่สำคัญที่เค้าปลูกฝังกันมาตั้งแต่สังคมในโรงเรียน การให้เกียรติผู้อื่น รับฟังความคิดเห็นที่แตกต่าง และเรียนรู้ที่จะอยู่ด้วยกันแม้นเรามีความคิดเห็นที่แตกต่างกัน...

ถ้าหากสังคมเล็กๆในโรงเรียนของสังคมไทย..ได้เริ่มมีสิ่งดีๆเหล่านี้เข้ามา...ก้อน่าจะเป็นนิมิตหมายที่ดีสำหรับลูกหลานของเราในวันข้างหน้านะ....อยากให้ครูไทยเปลี่ยนทัศนคติในการสอนเด็ก...และมีการแลกเปลี่ยนความรู้ ความคิดเห็นซึ่งกันและกัน....ซึ่งมันเหมือนเป็นเรื่องเล็กมากในสังคมจนพวกเรามองข้าม...แต่มันเป็นพื้นฐานที่สำคัญของการอยู่ร่วมกัน...อย่างสันติ...