เก็บตก

สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์กลางเดือน เพราะฉะนั้น ยุ่นต้องทำ report ด้วยและทำงานในศูนย์ไปด้วย ซึ่งเป็นสัปดาห์ที่ไม่ชอบที่สุดของการทำงานคุมอง..

ตอน นี้ที่แคนาดา เค้าเปลี่ยนเป็นระบบ paperless หมดเลย คือทุกศูนย์ต้องส่งเรื่องเข้าบริษัทโดยผ่านระบบคอมหมด..ที่บ้านเราก้อมีแล้ว แต่ยุ่นยังไม่ได้ทำเลย ก้อเลยได้มาฝึกทำที่นี่ก่อน 5555

ก้อทำมาหลายเดือนแล้วหละ..ไม่ยาก.. ทีแรกมิสติงเค้าคิดว่ายุ่นใช้คอมไม่เป็น เค้าก้อถามก่อนเลยว่า สุวรรณี เธอเล่นคอมได้มั้ย?? สงสัยหน้าเราไม่ค่อยทันสมัย..

ยุ่นก้อบอกพอได้..ดูแกโล่งอกไงไม่รู้...จากนั้น แกก้อสอนเราว่าทำไง..แต่ก้อมี Jessica ซึ่งเป็นมือ key ข้อมูลเลย เร็วมาก..ถ้าเยอะๆ เร่งๆ..ต้องให้ Jessica

เมื่อ วานก้อวันศุกร์ เด็กก้อเยอะมาก..ก้อคือต้อง key มากมาย โดยหน้าที่หลัก ยุ่นต้องทำก่อน..ถ้าไม่ทัน Jessica ก้อมาช่วยได้ และเมื่อวานก้อคือไม่ทันจริงๆ..เพราะขณะที่ key เนี่ย ยุ่น focus ไม่ได้เลย เพราะมิสก้อเรียกให้ทำนั่นทำนี่ตลอด

อีกทั้งผู้ปกครองใหม่ก้อ มา..เราก้อต้องให้เด็กทำ test นักเรียนใหม่มา เราก้อต้องอธิบายว่าเด็กต้องทำอย่างไร คุยกับพ่อแม่เด็กอีกว่าดูแลลูกยังไงที่บ้าน ตรวจการบ้านไง..

ยังไม่ พอ..มีเด็กพวกระดับ H ขึ้นไป ที่ทำไม่ได้ มิสก้อบอกไปหาสุวรรณี พวกเด็กผู้ช่วย..ซึ่งส่วนใหญ่ก้อเรียนคุมองมาทั้งน้าน..บางคนตอนนี้อยู่ O ด้วย..ก้อไม่สามารถช่วยเด็กได้ Alexander ก้อมาบอก สุวรรณี เด็กคนนี้คนนั้นเค้าต้องการให้ยูช่วย...

เรียกว่าเมื่อวาน..หัวฟู.. มากเลย...งานตัวเองเนี่ยกองเต็มโต๊ะเลย และยังต้องเปิดสมุดนักเรียนใหม่อีก..คนละสองเล่ม นักเรียนใหม่ก้อมากันห้าคน ก้อสิบเล่ม..ทำไงก้อไม่เสร็จสักที.....กดดันเหมือนกันนะเนี่ย..

ยุ่น เริ่มเข้าใจที่ฝรั่งชอบลงใน ad ตอนรับสมัครงานว่าคุณต้องทำงานได้แบบ multitask.... ที่นี่เค้าใช้งานคุ้ม..แต่ยุ่นดูไอ้พวกเด็กนักเรียนผู้ช่วยก้อไม่มีอะไรนะ.. เค้าก้อแค่ตรวจงานเท่านั้น...เฮ้อ..

แต่สรุปว่า..สุดท้าย Jessica เข้ามาช่วย key คอม และยุ่นก้อเลยได้เคลียร์งานต่างๆที่ยังทำไม่เสร็จสักที..ที่นี่ต้องทำ ทุกอย่างเสร็จในวันที่เรามาทำงาน..เราไม่สามารถมาทำวันอื่นได้.. อึม..หรือพูดอีกทีก้อคือมานะมาได้..แต่เค้าไม่จ่าย สตางค์..

พอเสร็จตอนกลับบ้านขึ้นรถ มิสติงแกก้อคุยกับยุ่นว่า เฮ้อ..เหนื่อยจัง..อยากเลิกทำแล้ว...ไอ้เราก้อคิด เหนื่อยไงเนี่ย นั่งอยู่ที่โต๊ะเฉยๆ..ไม่น่าเหนื่อยเลย สอนเด็กก้อไม่ได้สอน..งานแกสบายมากเลย.. ก้อนั่งแล้วก้อคุยกับผู้ปกครองบ้าง คุยกับเด็กตอน feed back แล้วก้อขีดเส้นหน้าสมุด assign งานอ่ะ..แกทำแค่นั้นจริงๆ...

"เนี่ย เธอรู้มั้ย..คนที่จะซื้อที่ผ่านมา ในที่สุดก้อไม่ซื้อ...แล้วก้อมาต่อราคาอีก แต่ฉันไม่ให้..และนี่อีกคนที่สนใจ..ก้อหายเงียบไปเลย..เค้าบอกจะโทรมาจะโทร มาก้อไม่โทร. ฉันสังหรณ์ว่าเค้าไม่เอาแล้วหละ..เพราะที่บริษัทคุมองโทรไป เค้าก้อไม่รับสาย แล้วก้อไม่โทรกลับด้วย....เฮ้อ..ไม่รู้ฉันจะขายได้มั้ย..แล้วเธอหละ สุวรรณี เธอไม่สนใจจริงๆเหรอ ??.

กลับมาที่เราอีกแล้ว..ยุ่นก้อคิดนะ สนก้อสนนะ..แต่ราคามันสูงเกินไป..เอามาสงสัยจะนอนไม่หลับ สี่แสนเหรียญ ไม่รู้จะต่อยังไง..สองแสนสำหรับเราก้อยังสูงเลย..สำหรับการทำศูนย์แบบนี้.. สำหรับยุ่นถ้าทำศูนย์ด้วยราคานี้ มันคือธุรกิจอย่างเดียวเลย...เราคงจะทำแบบใจรักไม่ค่อยได้ คือแบบ..อยากทำศูนย์ในลักษณะ ที่เน้นคุณภาพมากกว่าปริมาณ แต่ถ้าสี่แสนเหรียญ เราคงเน้นเด็กเข้ามาเยอะๆ คุณภาพเอาไว้ก่อน...

ยุ่นก้อต้องตอบเลี่ยงๆว่าเรายังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะอยู่ที่นี่หรือไม่..แกก้อเลยเงียบไป..

และ แกก้อยังพูดอีกว่ามีอีกศูนย์หนึ่งนะที่ Edmonton เค้าขายให้ผู้ช่วยเค้า 700,000 เหรียญเด็ก 600 กว่าคน..มันต้องราคาประมาณนี้แหละ หัวละ 1000 เหรียญ...ฉันคิดไม่แพงหรอก..ยุ่นก้อคิด ทำไมผู้ช่วยรวยจังวะ..ซื้อได้ไงเนี่ย 21 ล้านบาทไทย..แต่..เค้าคงพิจารณาเรียบร้อยแล้ว..

แล้วเมื่อวานแกก้อเพิ่งเล่าให้ฟังเพิ่มอีกว่าเพื่อนลูกสาวแกคนที่ทีแรกสนใจ เค้าขอต่อราคาเหลือครึ่งหนึ่งคือสองแสนเหรียญ แต่มิสไม่ตกลง เค้าเลยบอกเค้าจะเปิดศูนย์ใหม่เอง...สร้างเอง..เฮ้อ..หรือว่าฉันให้เค้าเลยเนี่ย..ต่อลงมาตั้งครึ่งนึง...

ยุ่นก้อไม่พูดอะไร.. no comment...

แต่ไง..สำหรับ ศูนย์มิส..ราคานี้ ยุ่นว่าขายไม่ง่ายอย่างแน่นอน..สังเกตุมีคนมาดูสี่ห้ารายแล้ว ก้อเงียบหายทุกรายไป...ยุ่นว่านะ หลังจากมาดูงานที่ศูนย์...คุยกับคุมอง รวมทั้งได้ฟังราคาของมิส...ทุกคนก้อคงต้องไตร่ตรองอย่างรอบคอบอีกครั้ง.. เป็นธรรมดา.. และยิ่งไม่ใช่คนที่เคยทำคุมอง...จะมองไม่ออกว่าธุรกิจนี้เป็นอย่างไร...แต่ก้ออีกแหละ..ต่อให้มองออก...การลงทุนด้วยจำนวนเงินขนาดนี้..ก้อไม่หมูเหมือนกัน..