มันไม่ใช่ของเรา...

หลังจากได้นั่ง mouth กันตามประสาพ่อแม่ลูก...ทำให้ครอบครัวเราได้ remind ถึงเรื่องราวบางอย่างที่ฮา...ฮา..ที่เกิดขึ้นช่วงที่ยุ่นมาแรกๆ...แต่ก้อเหมือนเพิ่งเกิดไม่นานนี้...

มีอยู่ครั้งนึง...จำได้ว่าเป็นวันอาทิตย์...และเป็นช่วงแรกๆที่ยุ่นเพิ่งมา น่าจะอยู่ในราว Sep 08 ช่วงสองอาทิตย์แรก...ฮ่งก้อบอกวันอาทิตย์ เรามีสิทธิ์นั่งรถเมล์ฟรีทั้งครอบครัว...เราก้อไป Richmond ซื้อของกัน..

ตอนนั้น Canada Line ยังไม่เสร็จ...เราต้องนั่งรถเมล์สองต่อ...ก้อเกือบ 40 นาทีนะ..เทียบกับตอนนี้ใช้ Canada Line ต่อเดียว 10นาทีถึง...ประหยัดและสะดวกกว่ามากมายเลย...

เสร็จ..หลังจากที่เราซื้อของกัน ก้อช่วยกันถือ..ก้อแบ่งกันคนละสองถุง...ยีน ยุ่นและฮ่ง...รวมหกถุง...แบบ..ต้องนึกภาพนะ..ฮ่งเค้าทำงานวันจันทร์ถึงศุกร์ เช้า..ตั้งแต่ 10โมงถึง หกครึ่งทุกวัน...ยืนจนขาเดี้ยง..กลับบ้านก้อสลบเลย..เสร็จวันอาทิตย์ต้องมาซื้อกับข้าวด้วยกัน แบกของแบบนี้ มันก้อเหนื่อยเอาการเหมือนกันใช่มะ..

และเราต้องนั่งรถเมล์สองต่อไง...เราก้อนั่งจาก Richmond เข้ามาใน Vancouver แล้วเราก้อต้องต่อรถอีกสายกลับบ้าน...พอขึ้นรถ..ฮ่งก้อง่วง..หลับไป..มือที่ถือไอ้ถุงสองถุงก้อหลุดไปหนึ่งถุง แต่ยุ่นกับยีนมือจับถุงทั้งสองที่รับผิดชอบไว้ขณะที่เรานั่งในรถเมล์...

พอถึงป้ายลง...ก้อลงกันมาตามปกติ..ฮ่งก้อลืมตา...แล้วหิ้วถุงเดินตามพวกเราลงจากรถเมล์...พอลงมา..ยุ่นก้อมอง..และนับถุงว่าครบมะ..ยุ่นสอง ยีนสอง อ้าว..ทำไม??? ฮ่งมีแค่ถุงเดียวหละ?? อีกถุงหายไปไหนแล้ว....

ขณะที่ถามเนี่ย ฮ่งยังสลึมสลืออยู่เลย...วิญญาณยังไม่เข้าร่างเลย...และยุ่นก้อบอกว่า..สงสัยฮ่งลืมบนรถเมล์ ชัวร์...แต่รถเมล์คันนั้นมันวิ่งหายไปแล้ว...

แล้วถุงนั้นที่ฮ่งลืมเนี่ย..มันเป็นถุงสำคัญที่สุดเลย..เพราะมันมีแต่อาหารสดของอาทิตย์ต่อไปทั้งน้าน หมูสับ 2 ปอนด์ หมูสันใน 2.5 ปอนด์ ไก่ โครงไก่...กระดูกหมู...ก้ออยู่ประมาณ 20 เหรียญนะ...600บาทบ้านเรา...

ฮ่งก้อหน้าเสียมากเลย...เพราะวิญญาณตอนนี้เริ่มกลับเข้าร่างแล้ว...และภาพตรงหน้าคือไอ้สองคนแม่ลูก...ยืนหัวเราะกันท้องแข็ง...คือก้อว่าจะไม่ขำ..แต่มันอดไม่ได้จริงๆ..

เสร็จ..ยีนก้อยังแซวอีกว่า...แม่รู้มะ..ก่อนแม่มาถึงแวนคูเวอร์สองวัน...ยุ่นถึงวันที่ 14 Sep 08 ก้อน่าจะประมาณวันที่ 12 มั้ง...พ่อเค้าเก็บเงินได้หน้า apartment 20 เหรียญ เค้าก้อดีใจ...และรู้สึกว่าอึม..เราโชคดีจัง...หัวเราะกิ๊กๆ...ไม่รู้จะไปคืนใคร...ก้อเลยเก็บขึ้น..สงสัยวันนี้เจ้าของเงินเค้ามาทวงเงิน 20เหรียญคืนแน่เลย..สงสัยตอนนี้ได้กำลังหิ้วหมูกลับบ้านอย่างสบายใจ...มีคนซื้อให้เสร็จ...ว่าแล้ว...สองคนแม่ลูก..ก้อยังคงหัวเราะกันแบบไม่เกรงใจ...คุณพ่อของเราเลย...ซึ่งตอนนี้ทำหน้าบรรยายไม่ถูก...ไม่รู้จะโกรธยุ่นกับยีน หรือโกรธตัวเองดี...

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าหนึ่ง..แม้นเราจะเก็บสตางค์ได้ก้ออย่าเพิ่งดีอกดีใจ..เพราะมันอาจจะไม่ได้อยู่กับเรานานเท่าที่ควร.....และสอง..อย่านั่งหลับบนรถเมล์วันที่ไปซื้อของ...เพราะคุณอาจจะเอาของกลับบ้านไม่ครบถ้วน...

ก้อ...เอวัง...ด้วยประการเช่นนี้...