ห้าปีที่เปลี่ยนไป episode 1

ไม่น่าเชื่อเลยว่า เผลอแป๊บเดียว ยุ่นกะครอบครัวได้ใช้ชีวิตในแวนคูเวอร์เกือบ 5 ปีแล้ว


ช่วงสองปีแรกเป็นช่วงชีวิตของการปรับตัวในทุกๆด้าน ทั้งชีวิตความเป็นอยู่ที่เปลี่ยนไป วัฒนธรรมที่ต้องเรียนรู้เพื่อให้กลืนเข้ากับสังคมเค้า อากาศที่ต้องปรับจากโซนร้อนมากมาเป็นหนาวพอควร....และที่สำคัญก้อคือจิตใจที่คิดถึงพ่อแม่ ญาติพี่น้อง เพื่อนฝูง อาหารและความสะดวกสบายหลายๆอย่างที่ติดตัวมาหลายสิบปี จนเหมือนจะกลายเป็นนิสัยเกือบจะถาวรไปเสียแล้ว....( ติดแนวขี้เกียจ ไม่ค่อยได้ทำอะไรเอง....)

แต่วันนี้เข้าปีที่ 5  ยุ่นกลับมีความรู้สึกหลายอย่างเปลี่ยนไป แต่ก่อนมีคนเคยพูดว่า "คนเราอาจมีความคิดเปลี่ยนไปเมื่อเราอายุมากขึ้น." ความคิด ความเชื่อของเราเอง คนๆเดียวกันแท้ๆ  ในมุมมองเรื่องเดียวกัน แท้ๆยังสามารถเปลี่ยนแปลงได้เลย ทั้งนี้ก้อคงเนื่องจากประสบการณ์ที่เราเรียนรู้มา ข้อมูล และปัจจัยหลายๆอย่างที่เข้ามาในชีวิตเรา....ฉะนั้น...การที่คนในสังคมจะมีความคิดที่แตกต่างกัน ยุ่นว่ามันน่าจะเป็นเรื่องธรรมดามากๆ  การมองต่างมุมต้องมีเหตุผลเบื้องหลังความคิดที่แตกต่างเหล่านั้น  แต่สังคมบ้านเราไม่ได้สอนให้เคารพความคิดเห็นที่แตกต่างของผู้อื่น  จึงทำให้เราเกิดปัญหามากมายดังเช่นในปัจจุบัน....

อ้าว..ไปโน้นได้ไง กลับเข้าประเด็นที่อยากเล่าในวันนี้ดีกว่า คือว่าปีสองปีนี้ เหมือนกับชีวิตครอบครัวเราเริ่มนิ่ง ทำให้ยุ่นไม่ได้ต้องมานั่งนึกถึงเรื่องตัวเองเท่าไหร่หละ  คราวนี้ก้อเริ่มมองออกไปจากตัวเรา...ก้อทำให้เราเริ่มเกิดมุมมองใหม่ๆที่แตกต่างจากช่วงสองสามปีแรกที่อยู่ที่นี่....

ยุ่นและครอบครัวตอนอยู่เมืองไทย เราจัดว่าเป็นชนชั้นระดับปานกลางขึ้นไป เรามีรายได้ในระดับนึง ก้อน่าจะเรียกว่าปานกลางบวก  ชีวิตค่อนข้างสะดวกสบาย  ไม่เดือดร้อน ไม่ลำบาก และพูดตรงๆนะ ยุ่นเองไม่ค่อยสนใจหรือใส่ใจในเรื่องสวัสดิการที่ดีที่รัฐบาลควรให้กับประชาชน  คิดว่าไม่ได้มีความจำเป็นเท่าไหร่นัก  คิดแค่ว่าหากเราจ่ายไหวเราก้อจ่าย   คือคล้ายๆคิดแต่ตัวเอง ไม่ได้มองออกไปในภาพรวม... แต่ประเทศไทยไม่ได้มีแค่คนแบบเรา  ยังมีคนอื่นอีกมากมาย...ฉะนั้น การคิดแบบเราจึงไม่ถูกต้องเท่าไหร่  และอีกอย่างสังคมจะสามารถขับเคลื่อนไปได้    ต้องเป็นกลไกของคนทั้งประเทศ ไม่ใช่เพียงคนเฉพาะกลุ่ม...

เมื่อเรามาอยู่แคนาดา จากคนที่มีฐานะสบายๆในสังคมไทย กลายมาเป็นคนที่มีรายได้น้อยของแคนาดา งานนี้แหละ อย่างที่ว่า "ต้องเจอเองจึงเข้าใจ"   ความลำบากที่เกิดขึ้นสอนและทำให้ยุ่นเรียนรู้หลายอย่าง :  อันแรกคือ ทำให้ยุ่นคิดถึงพ่อแม่ปู่ย่าตายายของยุ่นที่ immigrate จากจีนมาไทยแรกๆ  ชีวิตช่วงนั้นต้องลำบากมากๆเลย  ลำบากมากกว่ายุ่นและครอบครัวหลายสิบหลายร้อยเท่า วันนี้ทำให้เราพอจะนึกภาพความลำบากเหล่านั้นออก.... แต่พวกท่านก้ออดทนจนมีทุกวันนี้ได้  สุดยอดมาก....

สอง ความลำบากไม่เคยทำร้ายใคร ไม่ได้ให้โทษแก่ใคร แต่มันสอนให้เรารู้ว่ามนุษย์เรานั้นมีศักยภาพในตัวเองสูงแค่ไหน  และสิ่งที่เรียกว่าความภาคภูมิใจนั้นมันมีความหมายเพียงใด...

และสาม..ยุ่นเริ่มเข้าใจแล้วว่าความหมายของสวัสดิการที่ดีของรัฐบาลที่ให้กับประชาชนนั้นมันสำคัญอย่างไร  เพราะครอบครัวเราได้รับความช่วยเหลือทั้งทางด้านการเงิน  สวัสดิการรักษาพยาบาล  ซึ่งทำให้เราไม่ต้องมานั่งกังวล นั่งเครียดในเรื่องนี้เท่าไรนัก  รัฐบาลเปิดโอกาสให้ทุกคนพัฒนาตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเรียนภาษา  การช่วยเหลือในด้านการเงินและด้านต่างๆ เพื่อพัฒนาคนในสังคมให้มีคุณภาพ ประสิทธิภาพ และสามารถเข้าสู่ตลาดแรงงานได้....เพื่อช่วยกันพัฒนาประเทศ...

รัฐบาลพยายามทำให้ทุกชนชั้นในสังคมเท่าเทียมกัน ซึ่งนั่นก้อคือความยุติธรรม  และสิ่งที่ยุ่นรับรู้และรู้สึกแม้ว่าเราจะเป็นคนจนของที่นี่ก้อคือ  เราไม่รู้สึกแตกต่าง  เราพอใจ  ทุกคนก้อพอใจ  สังคมสงบสุข ทุกคนอยู่กันแบบรู้หน้าที่และมีความรับผิดชอบ  สุดท้าย ยุ่นเกิดความรู้สึกชอบที่นี่ขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว....

ยุ่นคิดนะว่าขนาดเราไม่ได้เกิดที่นี่  เรายังมีสิทธิทุกอย่างเหมือนคนที่เกิดที่นี่.... และรัฐบาลค่อนข้าง fair ในหลายๆเรื่อง  ยุ่นย้อนคิดว่าหากยุ่นเป็นผู้มีรายได้น้อย หรือคนจนในสังคมไทย            ยุ่นจะมีความรู้สึกแบบนี้มั้ย...เพราะยุ่นเป็นผู้ที่ได้รับโอกาสในสังคมไทยมากจนเราเองก้อเคยชิน และมองข้ามคนกลุ่มใหญ่ในสังคมซึ่งพวกเค้าก้อมีเลือดเนื้อ ชีวิตและความรู้สึกเหมือนเรา  เราเองอยากสบาย อยากมีครอบครัวที่มีความสุข  อยากมีสิทธิ เสรีภาพ แล้วทำไมชาวบ้าน..รากหญ้า เค้าจะคิดแบบเราไม่ได้ ในเมื่อเค้าก้อเป็นประชาชนคนไทยที่เกิดในประเทศไทยเหมือนเราเช่นกัน....


 สิ่งต่างๆเหล่านี้เกิดขึ้นกับยุ่นและครอบครัวณ. เวลาที่เราอยู่แคนาดา  ทำให้ยุ่นเข้าใจในเรื่องของการเรียกร้องสิทธิเสรีภาพของประชาชนมากขึ้น  เวลาเราเรียน เราศึกษาประวัติศาสตร์ เราก้ออาจเหมือนเข้าใจ แต่ไม่ลึกซึ้งเท่า   แต่วันนี้เมื่อเราได้เป็นคนกลุ่มนี้ในสังคม สัมผัสความจริงเหล่านี้ด้วยตนเอง  ยุ่นจึงเข้าใจความรู้สึกว่ามันเป็นอย่างไร  และยิ่งเข้าใจว่าทำไมประวัติศาสตร์ในหลายๆประเทศ  ประชาชนจึงลุกขึ้นมาเรียกร้องสิทธิเสรีภาพของตนเอง...เพราะเราทุกคนต่างต้องการความเท่าเทียมกันทั้งนั้น....


ความยุติธรรมจึงเป็นส่วนหนึ่ง  ที่จะนำสังคมไปสู่ความสงบสุขอย่างแน่นอน... : )