ชีวิตจริงในแวนคุเวอร์ ตอนที่ 1

ก้ออย่างที่เล่าตอนแรกว่า สามอาทิตย์แรกที่มาอยู่นั้น เรารู้ไงว่ายังไงเราก้อต้องกลับไทย ไม่ได้อยู่ถาวรตอนนี้ ฉะนั้นความรู้สึกตอนนั้นคือ มีความสุขกับเวลาอันจำกัดที่ต้องอยู่กับยีนกับฮ่งที่แวนคุเวอร์ ใช้ทุกนาทีให้คุ้มค่า และรู้สึกเวลาผ่านไปเร็วมากๆ..

แต่หลังจากที่บินไปอยู่จริงเมื่อเดือนกันยายน 2008 อันนี้แหละของจริง คิดอยากกลับไทยก้อไม่ใช่จะกลับได้แล้วนะ มีอะไรก้อต้องอดทน...เริ่มแรกไปถึงก้อยังสนุกอยู่ ช่วงเดือนแรก แบบปรับระบบสมดุลในชีวิตใหม่ ปรับตัวเข้ากับสิ่งแปลกใหม่ ช่วงแรกก้อสนุกดี วันจันทร์ถึงศุกร์ก้ออยู่บ้าน ไปซื้อของก้อไปแถวบ้าน ไม่มีอะไรมาก เสาร์อาทิตย์ ฮ่งก้อจะพาไปเที่ยวโน้นเที่ยวนี่ ไป Down town , Cambie , China town , Metrotown , Richmond ไปเที่ยวหาด...เดินเล่น shopping ช่วงแรกก้อดีนะ ...แต่พอซะพัก เริ่มเบื่่อ...คือของก้อแพงเนอะ ส่วนใหญ่ก้อเดินดู ไม่ค่อยได้ซื้อ ก้อเริ่มไม่หนุกเท่าไร...อีกอย่างก้อไม่ได้เป็นคนชอบ shoppingอะไรมากมาย...ก้อเริ่มอยากทำอะไรอย่างอื่น ฮ่งก้อแนะให้ไปเรียนหนังสือก่อน...ก้อเลยได้เิ่ริ่มเรียนที่ South Hill เป็นสาขานึงของ Vancouver School Board

ก่อนเรียนกอ้อต้องสอบเลขกับอังกฤษ ก้อเรียกว่าพอจะมีพื้นฐานบ้าง คะแนนออกมาก้อไม่น่าเกลียด เค้าก้อมีครูมาให้คำปรึกษาวางแผนร่วมกับเราว่าเราจะเรียนอะไร อย่างไร...จากนั้นก้อลงเรียนอังกฤษเป็นวิชาแรก ซึ่งผลสอบเค้าให้เราเริ่มที่ Eng 10 ซึ่งถือว่าใช้ได้ เพราะส่วนใหญ่จะเริ่มกันที่ foundation ไอ้ที่ว่า Eng10 ก้อคืออังกฤษของมอสี่นะ ถ้าเทียบกับบ้านเรา แต่คือมันเทียบกันไม่ได้ เพราะไม่เหมือนกันเลย...ที่นี่เรียนแบบอ่านอังกฤษเยอะมาก...และเรื่องที่เค้าให้เราอ่านก้อหลากหลายดี ทำให้เรามีมุมมองต่างๆมากขึ้น...เรียกว่าสนุกและมีแง่คิด วิธีการสอนก้อต่างจากของเรา คือให้เราแสดงความคิดเห็น แบ่งกลุ่มถกกัน แล้วครูก้อจะมาสรุปอีกครั้งนึง...เน้นการแสดงความคิดเห็น...และที่เน้นมากๆคือ writing เป็นอะไรที่ต้อง writing ได้ ต้องแสดงความคิดเห็นของคุณผ่านตัวหนังสือให้เค้าเข้าใจคุณภายใต้ structure เดียวกัน เพิ่งได้รู้ว่า writing เค้าเขียนแบบนี้ อ๋อ..มันมีวิธีการเขียน มีหลักมีการ ไม่ได้มั่วนะ ไม่ใช่อยากจะพูดจะเขียนอะไรก้อเขียนได้...กีดีนะ แม้จะเรียน Eng 10 ซึ่งอาจจะดูเหมือนเราจบมหาลัยบ้านเรามาแล้ว แต่ภาษาัอังกฤษเราใช้การไม่ได้จริงๆ ก้อได้อะไรมากมายจากการเรียน Eng 10 ครั้งแรกนี้นะ...

หลังจากเรียนไประยะนึงก้อรุ้สึกอยากทำงาน..รู้สึกชีวิตเราน่าจะทำอะไรมากกว่านี้ ฮ่งก้อเลยบอกลองโทรไปที่ศูนย์คุมองที่ตรง Fraser ที่เราเคยไปเยี่ยมสิ...เราก้อบอกจะดีเหรอ เกรงใจเค้า คือตอนแรกไม่ได้คิดว่าจะทำคุมองไง...
ฮ่ง: รู้มั้ยว่าที่นี่หางานยากมากเลยยุ่น...ไม่ใช่ยุ่นคิดอยากจะได้งาน ก้อได้นะ..
ยุ่น: อยากลองแบบฮ่งที่ไปเรียนว่าเราต้องเริ่มยังไง เขียน resume ไง สัมภาษณ์ไง น่าลองดู
ฮ่ง: อย่าเลย เสียเวลา รับรองยุ่นต้องทนไม่ได้อีก ลองโทรไปดูก้อแล้วกัน
ยุ่น: รู้ได้ไงว่าทำไม่ได้....ชักเคือง...
ฮ่ง: ลองโทรไปหาเค้าก่อน ที่นี่เค้าไม่เหมือนบ้านเรา เค้าไม่เกรงใจ ถ้าเค้าไม่อยากได้เค้าจะบอกตรงๆ แต่ที่นี่คือเราต้องนัดก่อน
ยุ่น: อึม ก้อได้...

จากนั้นก้อลองโทรไป...พอโทรไปคุยกับเค้า เค้าก้อจำเราได้ และเค้าบอกให้ไปวันนั้นเลย ยังจำได้วันนั้นเป็นวันศุกร์ เราก้อบอกเราจะไปวันจันทร์ เค้าบอกจันทร์ไม่เปิด ให้มาวันนี้เลย...ฌราก้อบอกกว่าจะเลิกเรียนก้อห้าโมงกว่าน่าจะถึงศูนย์ห้าโมงสี่สิบห้า เค้าบอกได้มาเลย..

จำได้วันนั้นก้อเป็นอีกวันที่รุ้สึกดีใจ เลิกเรียนยุ่นก้อเดินไป ห้านาทีก้อถึงแล้ว..เข้าไป..ก้อเห็นนักเรียนเต็มไปหมด ตื่นตาตื่นใจและทำให้ระลึกถึงศูนย์เราเอง...พอเค้าคุยกับเราไม่นาน เค้าก้อบอกมาทำเลยมะ เราบอกเราเรียนเลิกเย็น มาถึงที่นี่ก้อเกือบหกโมง เค้าก้อบอกจบ course เมื่อไร ยุ่นบอกขอเริ่มปลายเดือนมกรา 2009 ได้มั้ย เพราะเรียนจบเรียบร้้อย ก้อเป้นอันตกลง พร้อมเค้าก้อจ้างเราในอัตราที่สูงกว่าคนที่เริ่มงานที่นี่ คือให้ยุ่นชั่วโมงละ 15 เหรียญ ซึ่งส่วนใหญ่จะเริ่มกันที่ 8 เหรียญ เพราะฉะนั้น..ก้อเป็นอันว่าตกลงกันตามนี้...

ซึ่งเรื่องราวที่เล่านี้ ถ้าเป็นคนที่มาแวนคูเวอร์แรกๆ ไม่ว่าไทย จีน ญี่ปุ่น เวียดนาม...ชาติไหนก้อตาม ทุกคนจะบอกว่าโชคดีมากที่ได้งานค่อนข้างเร็ว เพราะภาษาอังกฤษก้อยังไม่แข็งแรง และยังได้ค่าจ้างชั่วโมงค่อนข้างสูง......ก้อคิดว่าอาจเป็นอานิสงส์จากการที่เราได้ตั้งใจทำคุมองที่ไทยมา และเราก้อมีประสบการณ์กับการทำศูนย์มาระดับนึง...