ยังจำได้ว่า วันที่ยุ่นต้องมาส่งลูกที่แวนคูเวอร์ ตอนนั้นเมษาปี 2008 มาช่วงวันที่ 6 ที่จำได้แม่นเพราะเมื่อวานฮ่งโทรกลับมาไทยบอกว่าได้งานที่ London Drug แล้วนะ ความรู้สึกช่วงนั้น รู้สึกมีความสุขมากๆ ฮ่งได้งานแล้ว ลูกก้อกำลังจะไปเรียน แต่ในใจลึกๆก้อมีความกังวลอยู่ตลอดว่า สองคนพ่อลูกจะกินจะอยู่ยังไง โดยเฉพาะเรื่องกิน ยุ่นจะกังวลมาก....
พอตอนที่เครื่องบินลงที่แวนคูเวอร์ และเรารู้แล้วว่าเราสองคนแม่ลูกจะได้เจอฮ่งที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบ 6 เดือน เราสองคนก้อตื่นเต้นดีใจกันมาก พอเข็นกระเป๋าออกมา ภาพทีเห็นคือฮ่งยืนรอเราอยู่ตรงทางออก เห็นครั้งแรกตกใจมาก เพราะฮ่งผอมมากๆๆๆๆ จากคนที่ดูอุดมสมบูรณ์ อวบๆ กลายเป็นชายหน้าตอบ ผอมลงไปมาก ตัวงี้ลีบลงไปเยอะเลย แต่หน้าเค้าก้อดูสดชื่น ผิวขาวขึ้น และยิ้มกว้างมาก คงดีใจที่ได้เจอยุ่นกับยีน เราก้อเข้าไปกอดและรู้สึกว่า ฮ่งผอมไปมากเลย อยู่ที่นี่คงลำบากมากๆเลย น่าสงสาร...
นาทีนั้น...รู้สึกว่าเราคงต้องทำอะไรบางอย่าง กลับไทยครั้งนี้คงต้องรีบดำเนินการขายศูนย์คุมอง แล้วก้อบินมาอยู่กับสองคนพ่อลูก...ไม่งั้น..อยู่ไทย ยุ่นคงเป็นห่วงเรือ่งอาหารการกิน และสุขภาพของหนุ่มสองวัย ใจตรงกันนี้แน่นอน...
No comments:
Post a Comment